Pierwsza polska subkultura

,,Bikiniarze – mówiliśmy my, zetempowcy – przyjmują „amerykański styl życia”, a naprawdę próbowali po prostu ubierać się, czesać i tańczyć jak młodzi ludzie w USA."-Jacek Kuroń

Jak to się zaczęło?

 Młodzi ludzie po zakończeniu działań zbrojnych II wojny światowej zaczęli inaczej postrzegać świat. Stopniowo uniezależniali się materialnie od rodziców, a swoją postawą reprezentowali chęć buntu i negocjacji wobec zastanych norm.
 Subkultury młodzieżowe pozwalały im na odnalezienie własnego "ja" oraz wyrażanie emocji, które często były powodem konfliktów międzypokoleniowych.

Początków kultury takiego buntu możemy szukać jeszcze w czasach przedwojennych, kiedy to ludzie zachwycali się jazzem oraz bujnym życiem kawiarnianym.

Według pisarza i publicysty Bohdana Czeszki te klimaty były początkiem późniejszego bikiniarstwa. W jednym ze swoich artykułów napisał:

,,Rodowód bażanta sięga lat przedwojennych, bażant nosił wtedy spodnie typu charleston, opiętą jak gorset marynareczkę i na łbie wieczną ondulację, która przypominała baranie runo" (B.Czeszko, O bażancie słów kilka...).

  W okresie powojennym młodzież poprzez swój ekstrawagancki strój wyrażała sprzeciw wobec szarej rzeczywistości. Ten moment uznaje się za transformację przedwojennego "bażanta" w buntowniczego "bikiniarza".
  Początkowo subkultura bikiniarzy miała charakter elitarny – obejmowała przede wszystkim młodzież akademicką, gdyż była ona bardziej wykształcona i miała pieniądze aby móc odpowiednio kreować swój indywidualny image.
  Problemy z władzą zaczynały się, gdy stopniowo następowała popularyzacja owej subkultury, dzięki czemu osoby z mniej zamożnych rodzin również mogły pozwolić sobie na różnorodny ubiór.

Dlaczego taka nazwa?

  Określenie "bikiniarz" jest odpowiednikiem amerykańskiego "bitnika". Bitnicy stanowili awangardowy ruch literacko-kulturowy, który promował idee anarchistycznego indywidualizmu, swobody twórcy oraz krytyczną postawę wobec zasad i norm społecznych.
  Pochodzenie nazwy polskiej subkultury ma związek z wyspą koralową ,,Bikini", podobnie jak nazwa kobiecego stroju kąpielowego.Egzotyka ubioru bikiniarza z egzotyką
Słowniki z lat 50. oraz 60. definiowały bikiniarstwo jako młodzież ubierającą się ekstrawagancko.
  Słowo "bikiniarz" jest najpopularniejszym określeniem dotyczącym tej subkultury, jednak nie jedynym. W Krakowie młodych, ekscentrycznych ludzi nazywano "dżollerami", a we Wrocławiu "bigarzami". Niemal wszędzie wciąż nazywano ich "bażantami".

 Podział bikiniarzy?

Na podziały wśród bikiniarzy wskazywał Marek Hłasko:

,,Może być nim student, pracownik umysłowy, inżynier. Nie trzeba dodawać, że przede wszystkim – idiota. On sam stwarza namiastkę, on sam dla siebie jest człowiekiem par excellence zachodnim. [...] Wśród bikiniarzy istnieje jeszcze typ faceta – zmarnowanego artysty. Jest to człowiek obdarzony przez naturę ogromnym talentem. Mógłby być pisarzem, malarzem, aktorem i diabli wiedzą kim jeszcze, ale nie może, bo się nie zgadza. Niech się nie zgadza. Istnieje również typ bikiniarstwa bez intelektualnej przykrywki. Jest to z kolei młody człowiek, którego tak dobrze znamy z naszego codziennego życia: już o wiele gorzej ubrany, bez olśniewających manier, raczej szwendający się i przyglądający bywalcom kawiarnianym okiem pełnym rozpaczliwego pożądania (M. Hłasko, Obyczajowy szkic z życia i działalności warszawskich chuliganów i bikiniarzy...)."

Źródła:
https://histmag.org/Bikiniarze-portret-subkultury-6344/1
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bikiniarze
Google Grafika